De aankomst

Hallo!

Hierbij nu al mijn eerste reisverslag! Ondanks dat ik nog niet heb geslapen tussen de vorige vermelding en dit verhaal, plaats ik toch nu al wat. Verklaart zichzelf in de loop van het verslagje.


Vrijdagavond stond ik vol trots met mijn backpack op schiphol bij de gate, vol verbazing dat ik de enige Nederlandse van de vlucht was. Niet veel later zat ik in het vliegtoestel, waren de laatste berichten verzonden&ontvangen en werd het tijd om simpelweg een paar uren uit het raam te mogen staren.

Vlak voordat het vliegtuig de lucht in ging kwam het besef dat ik echt wel echt heel echt weg ging en ik stond zo goed als te springen van opwinding. Het liefste had ik het meisje dat naast me op de stoel zat een highfive gegeven uit blijdschap, maar dat vond net iets te raar met iemand die ik nog niet had ontmoet. Mezelf een highfive geven gaf niet hetzelfde gevoel helaas.

(Raar eigenlijk. Mooie, lekkere, fantastische ervaringen wil je zo graag mogelijk met iedereen delen, terwijl je die mooie, lekkere, fantastische chocoladereep het liefste helemaal in je eentje op eet).


Zaterdagochtend werd ik door Joe (medewerker van partnerorganisatie in Afrika) van het vliegveld opgepikt. Er zouden nog vier Spaanse komen maar omdat die vlucht vertraging had, werd ik uitgenodigd voor een kopje koffie. Met als gevolg dat ik nu al tot duizend kan tellen in het Swahili, en de belangrijkste lichaamsdelen kan benoemen.


Toen even later de Spaanse zich ook hadden toegevoegd zijn we in de jeep gesprongen en naar Ninuyu gereden, een plaatsje 20km ten noorden van Nairobi. Wat je onderweg tegenkomt? Afgronden van een halve meter naast de weg ipv een berm, linksrijders, mensen die het de normaalste zaak van de wereld vinden om de snelweg over te  steken en hutjes die hun bestaan te danken hebben aan jute zakken.


In Ninuyu staat het vrijwilligershuis voor de mensen die in deze omgeving gaan werken. Omdat het weekend is waren bijna alle vrijwilligers op excursie,  op twee (opnieuw Spaanse) meiden na die hetzelfde project gaan doen als ik. Met hun heb ik dan ook geluncht en onze opvattingen en ervaringen besproken.  Wat heeeeeeeeel leuk was, was dat zij mij vertellen konden dat er in het dorp waar wij verblijven geen spraken is van elektriciteit en water! Het wordt dus een kwestie van de telefoon in het weekend opladen, en dan drie maal per week aanzetten om levenssignalen af te geven.


Morgenvroeg vertrekken we naar het primitieve kamp, Dol Dol genaamd. We moeten daar zelf met het openbaar vervoer terecht zien te komen, dus dat wordt één groot festijn!


Talk to you soon!

Groetjes uit de rimboe

Verzonden vanaf Samsung Mobile.