'De start in Dol Dol'

1 juli 17.36:
Margot is eergisterennacht aangekomen, en gisteren ging de wekker om 05.45, voor ons vertrek richting Dol Dol!
Na ongeveer een halfuur rijden zijn we in Nairobi in een busje gezet dat ons naar Nayuki bracht. Dat betekende een drie uur durende tocht met je backpack op schoot en een Keniaanse radio die dior je oren schreeuwt met informatie over de wedstrijd Nederland-Mexico. In Nayuki stond Josep op ons te wachten, samen met zijn buurman. Die stuurde ons vervolgens naar de supermarkt om water te halen: ons officiële afscheid want het luxe supermarktenleven.
We zijn daarna met z'n tweeën op één voorstoel gemikkerd, terwijl de andere passagiers hun kilometers aflegden in de laadbak (tussen onze spullen). Gedurende de rit begon het stuur te roken. Ik met mijn nuchtere kop denk
dan iets van 'nja, we zijn in Kenia. Zal wel één of ander special effect zijn hier'. Maar nadat het stuur voor de derde keer begon te roken, geloofde ook onze chaffeur niet meer in zijn trucendoos en werd er vanalles onder de moterkap gefrutseld. Dit gebeurde hierna nog twee keer, en die stops waren heerlijk! Dit was namelijk één van de weinige manieren om foto's te maken van het waanzinnige gebergte zonder dat je stille hand verstoord werd door het zoveelste gat in het wegdek..

Rond een uur of 15 (?) arriveerden we in Dol Dol. Daar kruisten we de twee Spaanse vrwijilligers die ook op weg waren naar (blijkbaar hetzelfde) huis. Dat kwam voor Margot en mij goed uit, want dat betekende dat we onze bergwandeling-ontgroening konden ondergaan met iets minder gewicht op onze ruggen.
De ingang van het huis / de tuin was een houten lage poort, waarvoot zelfs ik moest bukken. Niet veel later werden we door rondlopende kipjes ontvangen. Vervolgens zijn we voorgesteld aan zo'n zes kinderen, waarvan de namen nu nog niet voor herhaling vatbaar zijn.
Toen later Joseph met de sleutel kwam zijn we onze kamer ingewezen. We kwamen terecht in een zwart hol met twee bedden en een soort stoffen tafel. De muren (van het hele huis) zijn gemaakt van leem, er is één klein raampje, aan de linkerkant van de muur komt er een regenton de ruimte opeisen en er hangen twee waslijnen die wij gebruiken om onze klamboes aan op te hangen.
Nadat we ons kamertje een beetje geïnstalleerd hadden werden we meegenomen voor een korte wandeling door Lakipia, met Francis (leraar op de lagere school en oudste
zoon) als persoonlijke tourguide. Graag zou ik een mooie beschrijving geven van hoe het was, maar er zijn werkelijk geen woorden voor. Met één van de jonge meisjes aan mijn hand hebben we ons een weg gebaand dkkr de combinatie van bos & woestijn, tussen de loslopende geiten door, over uitgedroogde rivieren in de warmte van de onderzakkende zon. Pure magie.

Terug bij het gastgezin bleek dat er buiten kippen, ook een stuk of twintig geiten, nog vier andere kinderen, een hond+pop, een kat en een huisaap tot de familie behoren.
-ik zie nu een schaap. Schapen zijn er ook.-
Rond een uur of acht kregen we plaatselijke pannenkoeken met aardappelprut voorgeschoteld en de maaltijs werd opgevolgd door een kampvuur waarbij gezongen en gedanst werd met alle jonge kinderen.
De liedjes waren voornamelijk nummers waarbij Jezus wordt geprijst.


Dinsdag begon met een stel geiten die ons live wakker schreeuwden, iets wat gebruikelijk schijnt te zijn hier.
Na meer bruin-oranje zooi van mijn gezichg verwijdert te hebben dan een foundationmeisje ooit gebruikt kon hebben, hebben we vluchtig ontbeten. Ontbijt houd in: brood met boter en wat fruit: TOP. Daarna pakte we tassen en gingen we richting de school.
De school bestaat eigenlijk uit houten palen met een dak. De kinderen zitten op de grootste stenen die ze in de omgeving konden vinden, en verder hangt er één krijtbord.
Omdat de kinderen op deze school nog erg jong zijn en ze lessen krijgen in het Masai, waren wij even niet bruikbaar. Onze vervangende taak was om stenen te verzamelen. De bedoeling is
namelijk om een muur om de school heen te bkuwen. Er lopen regelmatig was losse olifanten rond, dus een bescherming om de school zou de veiligheid van de kinderen aanzienlijk vergroten. Het kost helaas wel 30.000 Keniaanse Shilling (=250) om het cement te kopen waar ze de stenen aan willen toevoegen. Daarom hebben we tijdens het verzamelen wat zitten brainstormen over hoe we eventueel geld zouden kunnen inzamelen (aangezien we zelf aardig blut zijn geraakt na het kopen van onze vliegtickets). De enige ideeën die we zo snel kondem bedenken zijn: •een act voorbereiden en deze laten zien in Dol Dol. Mensen zijn echter arm, geen zekerheid dat we geld verzamelen.
•De vrijwilligers die zich nog in Kikuyu bevinden om hulp vragen.

s 'Avonds hebben we een wandelingetje gemaakt tussen de dromedarissen, en de tijd gevuld met potjes Halli Galli. Ook is aan Margot en mij gevraagd of we in staat zijm les te geven op middelbaar schoolniveau! Doen we ff.
-// Morgen gaan we een poging doen om te douchen, wat nog een hele uitdaging gaat worden aangezien er geen stromend water is en we van het zoete water daar erg ziek kunnen worden. De enige overige optie is dus water uit flessen. En dje flessen moeten gehaald worden in het centrum van Dol Dol, ongeveer 30min. lopen. En dat is zwaar, aangezien je er ook al sowieso per dag 2 mee sjauwt om te drinken.
-// Buiten het feit dat mijn naam hier 'Liz' is, omdat de Spaanse anders blijven struikelen over mijn naam, wordt ik door de kinderen meestal Slet genoemd. Lijkt erop.